Doggfrisk bris i stille prakt
Ventande og klar for akt
Slik står dagen
Halvbefaren
eg prøver halda takt
Tidlig opp i morgonsol
Ho skuler bak eit vepsebol
Lyset svansa
Tid kan stansa
i lag med moder jord
Men ein stads frå høyrs ”du har’kje tid
Du vinn om du er produktiv”
Men falske normer
gjev indre stormar
og ingen garanti
For dagen er det dagen blir
Livet er det tida gir
Vindar dreg meg
Eg fyljer med
til eit sansestimuli
Eg tek meg fri
-Eli Gauden
Til hausten skal eg spela in EP, noko eg gledar meg til. Men framleis går det i eigen-produksjon med enkle teknikkar og utstyr. Sjølv om kvaliteten er så som så, er det likevel kjekt å få noko ut på nettet. Her er låten «I once loved a man» som eg har jobba med denne våren.
Skal også nevna oppreden på kaféen «Sutalaus» i Øystese laurdag 4.Juli klokka 13:00.
Torsdag 9. Juli vert det konsert med meg + band klokka 19:00 på ferja Folgefonn på Hardanger Fartøyvernsenter.
”Så fantastisk liv du lev”…joda eg har det godt eg, men chill down – livet er no ein gong berre det det er.
Livet er ikkje ALLTID fantastisk. Graset er ikkje alltid grønt. Mykje er kanskje grønt, men ikkje alt, verken om ein bur i Norge, USA, på byen eller landet, einsleg eller med storfamilie. Om du ein gong ser «eit heilt grønt gras” så er det gjerne eit teikn på at du bør ta ein nærare kikk. For livet er ikkje ALLTID fantastisk – verken mitt eller ditt – og det er akkurat DET som gjera at ein set så pris på det når…
..Når dagane, av og til, går lett som ein trestemt vals. Når det er slik, ja då skal ein få dansa på rosa skyer så mykje ein vil. Det gjer i alle fall EG. Av og til smiler eg berre fordi eg ikkje kan la vera. Av og til kriblar det i meg fordi eg har det så godt akkurat då. Eg set pris på det, og tillèt meg sjølv å vera glad! Kanskje publiserer eg eit bilete på facebook av ein sau i solnedgang eller av utsikta frå huset. Kanskje blir eg ganske freidig og stor i ord.
Slik har det vore denne siste veka, då det har skjedd ulike hendingar der eg har kjend på både positive og negative sidene av same sak…men mest positive. Det har vore festival, besøk, opptreden, båt-kos, årets fyrste bad, små sol-glimt, familie, gode skogsturar og gode kollega.
Men likevel, ver snill å forstå at dagane går OPP OG NED for også meg. Så skal eg òg hugsa, når eg sjalu siklar mot andre sida av fjorden, at
Berre sidan eg lova deg at dette var eit positivt innlegg. Her er nokon glimt frå siste veka.
Eg kan ikkje stoppa lura på kvifor eg er meg og alle andre er sin eigen seg. Korleis alt som går igjennom meg og mine tankar verkar så stort og viktig og altomfattande. Men ingen andre enn meg sjølv høyrar desse tankane, ser fantasiane, eller kjenner mine kjensler. Alle har sitt eige; sitt eige meg som er meir tilstades enn andre sitt meg.
At me alle er oss sjølve kan ein kanskje lura seg sjølv til å forstå. Men samstundes som alle er seg sjølv er me også så fysisk og emosjonelt likt bygt opp. Alle er menneske. Det er då eg spør meg sjølv korleis det går an at me lev så ulike liv. Korleis kan eg sitja inne i mi varme stove og høyra stormen rive opp trea utanfor vindauga, medan andre spring for livet med skotkuler susande forbi øyro. Korleis skal det vera heilt ok, liksom? Her sit eg og bekymra meg for om eg rekk å både øva gitar og piano, og besøka besteforeldre i morgon, medan andre bekymrar seg for om dei lev i morgon?
Eg trur mange undrar over og funderer på verds-situasjonen me lev i. Likevel greier me stort sett å gøyma oss under gullputene våre og halda oss for øyrene. Me lev våre eige liv så travelt at me ikkje rekk å slengja ein tanke til slike verslege utfordringar me ikkje kan googl’a oss fram til svaret på. Men innimellom tillèt me oss likevel å letta litt på gullputa og sjå realitet i augo. Me vert minna på verdas urettferdigheter som berre absolutt ikkje gjev meining, på noko som helst vis. Uansett korleis eg snur og vender på det; korleis kan menneske som er så like, leva så ulike liv på same tid? Kvifor vart akkurat eg –den meg som kun eg er og eg høyrer og som finst inni meg- kvifor vart akkurat den meg’en født på riktig side av jorda?
Eg badar meg i taco-kjøtt, slår på TV2 Nyhetskanalen og ser folk verta drepne, jaga og torturert på grunn av si personlege tru, kjønn, alder, eller opphav. Eg spør meg sjølv kva som kan få ein person –ein slik meg som eg er, berre litt annleis- til å drepa ein anna meg. Korleis kan eg, du, politikarar, rike, fattige, og presidentar, godta bruken av vald og tvang som kommunikasjons-metode?
For når alle berre er sitt eige EG med sitt eige EGO og sine eigne behov og vektigheiter, så kan ikkje alle ha rett, vera einige eller få ha alt på sin måte. Akkurat fordi menneske er like, på eitt sett, er drap så uhøyrd. Men også fordi me på eit anna vis er ulike, er det unaturleg å skulle vera einige om alt. Men kva med forståing, og kva meg dialog? Kan forståing vera ei form for einigheit som ikkje trokkar på verken den eine eller den andre, eller kanskje like mykje alle partar. Og skal tru om ikkje dialog er eit lettare handterleg kommunikasjons middel enn våpenets språk. For meg er det så klart at KUN respekt og toleranse kan få oss til å leva sida ved sida med den ”eg, meg, mitt og mine meiningar” me alle har…for heller ikkje drap kan få andre til å bli ein anna meg enn den den er.
Men eg ligg eg framleis her på gullputa mi. Det er det som irriterer meg mest; kvifor greier eg ikkje gjer noko? Kvifor kjens det som eg gøymer meg når det er det motsette eg vil? Kanskje må eg rett og slett godta at verken eg eller andre kan redda verda heilt åleine; armane våre når kun ei viss lengde. Men her som eg er, kan eg derimot stå opp som ein person som er open for ulike meiningar, synspunkt og veremåte, og slik skapa eit mangfaldig og fredelig miljø rundt meg.
Eg leste i dag eit innlegg på nettet der skribenten refererte til tankar som fuglar. Eg kjende meg att i formuleringane hennar. Og som kvardagsfilosof, som ung og draumande, og som låtskrivar, ser eg også ORD som fuglar. Ord svevar konstant rundt i tankane mine og leitar etter sin plass i setnings-rekkje. Nokon svevar lett og mjukt og lagar klare vakre formasjonar. Andre svevar hulter til bulter og veit verken fram eller bak. Men alle lengtar etter å landa på eit kvitt, blankt papir. For det er då, hos meg, at orda kan konkludera, snakka til meg og læra meg noko.
Desse svevande orda mine dannar dei raraste senario. Ofte inkluderer dei ein prins med cowboy hat og kvit hest. Kanskje ser eg meg sjølv ta imot heiderspris for mitt heiderlege arbeid i eit krigsramma område. Kanskje laga orda eit bilete tre mini søte små, eit hus, ein hund, og ein hage. Eller kanskje syng eg duett med John Mayer på ein ute scene i LA. Slike draumar altså… Dei kjem ubudd og tek umiddelbar kontroll. Av ein merkeleg grunn får dei meg til å sjå dei som sanning, heilt til eg plutseleg vaknar og ser at framleis sit åleine ved skrivepulten min i ein kvit, tom leilegheit.
Til motsetnad, somme gongar hentar eg bevisst fram tankar frå langt bake i gjømte krokar, og lagar konklusjonar av vanskelege spørsmål. Eller kanskje eg berre let dei hoppe fram og tilbake ein kontrollert dans, før eg puttar dei fint på plass igjen.
Om desse orda kjem som umedvetne draumar og fantasiar eller som eit forsøk på å finna kloke gode svar, så har dei ein ting til felles; dei treng å bli skriven ned. Dei lause orda er dei ingenting før dei har teke plass på eit papiret. Og fyrst då kan eg sjå at ein pluss ein er to, at den heidersprisen ikkje kjem av seg sjølv, og at den prinsen berre var oppspinn. Og held eg fram med å få orda på papir og setja tone til dei, så vert i alle fall ikkje draumen om duett med John Mayer fjernare.
Så eg MÅ skriva. Eg har sneke meg unna så lenge no. Har skulda på lekser, øving, trening, og julebesøk. Det har alltid vore viktigare ting å gjera enn å skriva. Men eg ser no at det er dei same senario som spinn rundt og rundt i hovudet kvar kveld når eg prøver å sova, kvar dag når eg syklar inn til bygda, kvar dag når eg står ved stranda og ser utover fjorden. Ja, då må eg få orda ned på papiret så det kan bli plass til nye ord…
Det er interesant kva prosess ein songtekst går gjennom frå fyrste idé blir rabla ned på ein serviett, til ein endeleg kan trykka «lagre dokusment» under mappa «ferdige songtekstar».
Som låtskriving-student må eg stort sett skrive 2 songar, idéar til song, eller del av ein song, per veke. Som oftast må eg gå gjennom ein bestemt prosess, bestemt av lærearen. Det kan vera å skriva i moll, skriva blues, byrja med ein loop, byrja med refreng byrja med hook line, byrja med å finna alle rima du vil bruka i teksten, kun bruka fire akkordar ovsv.. Deretter føljer bestemte reglar ein må følga for å få lyttaren til å kjenna den kjensla du prøver å formidla.
Å skriva ein låt(som lekse) er altså ikkje berre å setja seg ned å skriva ut kjenslene sine, desverre. Det fyrste min tekst-skrivings-lærar sa til oss i byrjinga av semesteret var «Music is NOT magic». Noko mindre motiverande skal du leite lenge etter spør du meg, men noko sant ligg det vel i det.
På den andre sida, når eg personleg kosar meg som låtskrivar, er når eg har ei kjensle som eg berre må få ut og ned på papiret og inn i mikrofonen. Det er då det er kjekt å leika seg med ord og tankar. Og når låten er ferdig kjens det så deiiiilig. Det er som å sprekka ei boble av kjensler som har lagt å kokt inni deg!!!
Eg tenkte som så
om berre eg hadde all tid i verda
Men så kom eg på
At stela kan ikkje tid
Og vil gi like mykje alltid
Så er eg vel fri
Eg tenkte som så
Om berre eg visste kor å gå
Men så kom eg på
Med verken bom eller skilt
Kan eg gå kor eg vil
Så er eg vel fri
Eg tenkte som så
Om berre eg kunne letta å fly
Men så kom eg på
Med vilje eg kan flaksa
Og med latter sveva fritt
Så eg vel fri
Eg tenkte som så
Om berre heime var meir nær
Men så kom eg på
Mest tålmodig er hjartas grobudd
Så kanskje ein ny stad kan vikariera ei stund
Så er eg vel fri
Eg tenker som så
At dette var ikkje så dumt
At dersom eg er fri
Så kan eg vel leva
Akkurat når eg vil
-Eli Gauden Oct 11th 2014
Det er to døgn og to timar til flyet mitt lettar frå Flesland og set kursen mot Boston. Eg set på kjøkkenet og nyt ein sein kopp frukost kaffi mendan eg ser på trea i hagen som byrjar bli brune i tuppane. Eg pustar djupt og kjenner ei spenning for kva som ventar meg dette året. Eg ser for meg travle dagar i Boston, korte netter, tunge morgonar, og ei sliten Eli. Noko inni meg er villig til å gjera kva som helst for å ha sommar her i Norheimsund…berre litt lenger.
Men så snur eg bilete på hovudet. Kvifor er det eigentleg at eg ikkja vil sommaren skal ta slutt? Jo, eg har ein god sommar! Eg har hatt ein sommar som har gjeve meg mykje glede og mykje takksemd. Eg er ikkje av dei som tek glede forgitt, og kjenner meg difor utruleg heldig for gode ting som blir gitt meg.
Sommaren byrja med mykje tankar kring lykke. Livet er stor kjør etter lykke, er det ikkje? Berre spør redaktørane i Dagbladet og Se & Hør. Der er mange ”gode” tips å finna, men noko meir verdt å prøva seg på enn anna. Sjølv har eg undra og fundert over kva slags lykke det er me eigentleg leitar etter. For min del er det den generelle lykka som får meg til å kjenna at eg har det godt sjølv i tunge oppoverbakkar. Lykka over at slik eg har vald livet er slik eg vil ha det. Den lykka som gjer meg tilfreds med kvardagen sjølv på tunge, våte haust dagar, sjuke dagar, dagar der læraren gjev med stryk på komposisjonen min, dagar der eg dunkar hovudet i ei hylle og deretter lille-tåa i stolkanten. Eg leitar etter ei slik lykke som er sterk nok til at alle andre ”småting” ikkje øydelegg dagen min. Så korleis finn eg denne lykka? …Med å leva i livets hastigheit.
Dette er det neste store tema eg filosoferte over då me nådde midten av sommaren. Livets hastigheit. Du veit dei augeblikka der du plutseleg har så mykje tid…eller rettare sagt, når du ikkje har ho, for ho forsvinn. Alt som er att er akkurat no. Det er ingenting eg må, og det eg trudde eg hadde det så travelt med, det kan skje når det skjer. Eg kan stå rett opp og ned og berre glo. Eg kan kjenna at eg er ein del av min kropp, kjenner meg som eitt. Ofte spring tankar og vilje maraton med den fysiske kroppen, og realitet går i utakt. Men så kjem altså desse augeblikka der eg er i livets hastigheit. Ofte kjem desse augeblikka uventa, men somme veit eg korleis eg skal finna. For eksempel ein sommar-morgon etter eg har trua meg ut i skogen og deretter hopper ei sjøen som er akkurat litt for kald til at det kan kallast behageleg. DÅ, då forsvinn alt. Då er i live. Ingenting betyr noko. Eg er meg der og då og har all tid i verda. Eit anna eksempel er når eg dansar. Eg må konsentrera meg, samstundes som eg leikar meg. Eg er i tida.
Det er dette som er å leva i livets hastigheit. Når eg gjer det, då har eg det bra. Når eg no ser attende på ferien min og undrar på kvifor eg er så nøgd med, så er det nettopp fordi eg fått mange av desse stundene. Eg har fått gjort mykje som er i stil med det eg ser på som glede, god livs-stil, be alive. Sikt gjer meg takksamd.
Eg har hatt tre veker på sjøen, seglande og kjørande. Eg har vore på danse-kurs ei heil veke. Ein to vekers periode plukka eg meg bringebær og solbær til frukost, lunsj og middag kvar dag. Eg har bada før frukost…og bada etter frukost. Eg har hatt sommar jobb der eg har måtta bruka både kropp og hjerne. Eg har lese skjønnlitteratur…dårleg og alt for romantisk etter min smak, men det hadde i allefall ingenting med Mozart, Haydn, kvintsirkel, eller akkordprogresjonar å gjera. Eg har spelt musikk saman med andre. Eg har prøvd toradar, sitan, fela og irsk fløyte for fyrste gong. Eg har rodd i sol og ausregn, fiska med og utan lykke, og igjen segla i med og motvind. Eg har sett soloppgang på aust-kysten av Sverige og solnedgang på Sørlegaste spiss av Norge. Eg har ein 15 månadar gamal nevø som skrattar når me gjer Yoga saman. Eg plukkar nedfalls-eple frå naboen sine epletrær. Umodne og sure…men ”eple er eple og life is good.”
Eg skal ikkje lata som eg ikkje har møtt vanskelege dagar. Nei det var ikkje berre stas å kasta seglande rundt Jærens rev. Og det var ikkje berre stas å få 4 timar søvn per natt den eine danse-veka. Det er ikkje lett på beina at eg truar meg til den joggetur og badinga før frukost. Og det er ikkje alltid like lett å som 22 åring bu heime med far og mor. Kvardag eller ferie glir ikkje alltid feilfritt verken for meg eller andre, men det gjeld å meir eller mindre halda balansen.
Som du no kanskje skjønar likar eg alt som inkluderer natur. Og har du vore i Boston vil du då også skjøna at eg går ein ørliten utfordring i møte. Men det at eg denne sommaren har fått kjent på det gode livet eg likar -seglande på sjøen, vandrande i fjellet, eller dansande natta lang- det motiverer meg til å leva ein slik livs-stil eg kjenner er bra for meg. Mitt nyttårsforsett dette året var å gjera ting som gjer meg glad. Det er noko eg meir eller mindre har meistra denne sommaren, og som eg vonar å halda fram med utover hausten tross heilt andre føresetnadar.
GOD HAUST!
https://soundcloud.com/eligauden/a-vera-meg
Vindar dreg i meg
Eg er heime. Eg nyt vakre Hardanger med fine soldagar, lange arbeidsdagar, tille roturar og fin familie…men…Ferie? Kva er vel eigentleg det? Ein pause frå den daglege tralten. Oftast synonymt med å gjera absolutt ingenting på eit berg på Sørlandet. Noko positiv. Noko frigjerande. Sol og glede. Men for somme av oss betyr ferie ( i tillegg til sol og telt-tur og bading) tid til å tenkja, fundera, lura, vurdera, og tid til stress. Kvardagen, den går sin gang den. Ein har som oftast byrja noko(for eksempel studie) og skal fullføra det før neste ferie tek til. Der er alltid alt for mange ting på dagsplanen, og ein får sjeldan gjort så mykje som ein skal. Men det er heilt ok, for ein har i alle fall eit mål i sikte.
Men så kjem ferien. Pause. Stille. Tid. Tidlege kveldar. Rolege morgonar. Det kjem dagar med tomrom, tomrom ein må fylla ved hjelp av eiga kreativitet. Somme folk er skapt slik at ei bok, ein film, facebook, eller søvn, er enkle og gode hjelpemiddel for å sjå i hjel litt tid. Å, hadde det berre vore meg. Hadde eg kunne leggja meg i senga midt på ein onsdag føremiddag å lest ei bok som på ingen måte gjorde meg det grann meir intelligent; skjønnlitteratur for underhaldningas skuld. Men nei, all denne tida må jo utnyttast. Alt det eg ikkje fekk gjort gjennom resten av året, det må gjerast no. Utnytt kvart augneblink. Livet er lærdom. Seier kven? spør du kanskje. Nei, det veit eg ikkje, men det er heilt sant.
Vel, så får eg ikkje gjort så mykje likevel. For all denne tida opnar for så alt for mange tankar. Små kviskrande stemmer i hovudet som utviklar seg til store skrikande spørsmålsteikn. Så vert eg sitjande der å glo i veggen i staden. Plutseleg byrjar eg stilla spørsmål med livet og meininga, fortid og framtid, rett og galt. Plutseleg er eg ganske sikker på at eg har vald feil studie. Plutseleg er eg ganske sikker på at det ikkje blir noko av meg. Plutseleg må eg finna meininga med livet. Plutseleg betyr alt så lite, og ingenting så stort. Plutseleg er livet så trygt, men så usikkert. Eg står vaklande på ein stokk. Fallhøgda er ikkje stor, men eg berre MÅ halda meg i balanse.
Ferie-forvirring!!!
e l i g a u d e n 